Rozdział IX

Elena przeciągnęła się i ziewnęła. Była wypoczęta i czuła się dobrze, ale dopiero teraz przypomniała sobie wczorajsze wydarzenia. Jakby to był sen. Nie chciała otwierać oczu. Bała się zmierzyć z rzeczywistością. Odwróciła się na drugi bok. W łóżku czuła się bezpiecznie. Było miękkie, wygodne i... oddychało?! Elena gwałtownie otworzyła oczy.
-Dzień dobry Śpiąca Królewno. Jak się spało?- Przytulała się do Damona. Oderwała się od niego i odsunęła.
-Co ty tu robisz?
-Mieliśmy porozmawiać rano. Więc jestem.- No tak. Po co Damon miałby dzwonić i się umawiać.
-Humor już ci się poprawił? Wczoraj z tego co pamiętam nie byłeś taki milutki.
-Musiałem pokazać Stefanowi kto tu rządzi. Rozumiesz, autorytet w starszym bracie. Musze go jeszcze wielu rzeczy nauczyć.
-Jak tu wszedłeś? Czego chcesz? Która w ogóle jest godzina?
-Spokojnie Eleno. Za dużo tych pytań.- Ujął jej twarz w dłonie.- Nic ci nie grozi. A odpowiadając na twoje pytania, urocza Jenna zaprosiła mnie wczoraj na drinka, chcę porozmawiać, jest 10.42.
-Która?!
-10.42.- Uśmiechnął się leniwie.- Ładna piżamka.- Dopiero teraz Elena zobaczyła jak wygląda. Miała na sobie piżamę z Myszką Miki, a jej włosy były poszarpane. Zakryła się bardziej kołdrą.
-Spokojnie. Nie musisz się zakrywać. - Zniżył głos do szeptu.- Nikomu nie powiem.
-Bardzo śmieszne. Więc, po co przyszdłeś?
-Już mówiłem. Porozmawiać.
-A mogę wiedzieć o czym?
-Oczywiście kochanie. Pierwsza sprawa. Jak dużo o nas wiesz? Drugie- chcesz to wiedzieć? No i trzecie- gdzie kupiłaś piżamkę.- Elena rzuciła w niego poduszką. Czuła, że się rumieni.
-Nic o was nie wiem, ale chcę wiedzieć.
-Można wiedzieć czemu?
-Bo...- Sama nie wiedziała co powiedzieć.
-Wiem, że ci się podobam, ale nie przesadzaj. Możesz mi powiedzieć.- Uśmiechnął się łobuzersko. Dziewczyna uwielbiała ten uśmich.
-Wcale mi się nie podobasz.- Damon przewrócił oczami.- Ja po prostu jestem jeszcze zaspana. A poza tym wybacz, ale muszę się spotkać ze Stefanem.
-Oczywiście. Mną się nie przejmuj. Swoją drogą, szkoda, że nie poszłaś dziś do szkoły. Macie nowego nauczyciela historii. Alaric Saltzman. Czyż to nie pięknie brzmi?
-Kto? A pan Tanner?
-Powiedzmy, że miał wypadek. Paskudny atak zwierzęcia.
-Co?!
-Tak wyszło. Wszedł mi w drogę. Rozumiesz. Instynkt, pragnienie.
-Przestań!
-Nie denerwuj się. Wracając do nowego nauczyciela. Bardzo miły gość.- Elena posłała mu zdziwione spojrzenie.- Tak, tak. Poznałem go wczoraj w Grillu. Trochę mi poopowiadał. Bardzo wylewny, gdy tylko się go o to poprosi.
-Poprosi? Ty umiesz prosić?
-Masz rację. Zahipnotyzowałem go. W każdym razie...
-Co zrobiłeś?!
-Jeśli jeszcze nie wiesz, wampiry potrafią hipnotyzować.
-Ale jak? Ile razy mi to zrobiłeś?
-Daj spokój Eleno.
-Ile?- Była spanikowana. Co jeśli cały czas była pod jego kontrolą?
-Kilka razy.
-Kilka?! Dlaczego?
-Bo jestem wampirem. Drapieżnikiem, który robi to co mu się podoba. A teraz wróćmy do pana Saltzmana. Jak każdy pomimo uprzejmości, ma swoje małe sekrety.
-A ty chcesz je zdradzić właśnie mnie?- Elena nie była przekonana.
-Przecież nie powiem tego Stefanowi. Zresztą ty też mu nie powiesz, że obudziłaś się przy mnie, a ja ci to powidziałem.- Uśmiechnął się triumfalnie.- Więc, nasz mały nauczyciel jest łowcą.
-Kim?
-Łowcą wampirów. Ciężki zawód. Na szczęście nie będzie musiał się męczyć.
-Co? Czekaj. Nie zrobisz mu krzywdy.
-To się jeszcze okaże.
-Damon!- Już go nie było.
___________________________________________
Dziś rozdział strasznie wcześnie, bo mam na później do szkoły to mam trochę czasu.
Następny pojawi się w piątek.
Liczę na wasze komentarze. Tak jak już pisałam. To dla was tylko chwila,a dla mnie dużo znaczy. Proszę was wyrażajcie opinie. Chce wiedzieć czy jest sens to pisać. ~ Annabelle